Real love stories always have a happy end....?!

Όσο λέω δεν θα γράψω άρθρο τώρα που το νέο blog είναι σε υποκατασκευη τόσο πιο πολύ θέλω να γράψω. Ίσως να μου λείπει που κάθε φορά, που εγώ έγραφα ένα άρθρο, καθόμασταν και το συζητούσαμε. Ναι, μπορω να παραδεχτώ πως μου έχει λείψει αυτή η επικοινωνία που είχα με όλες σας. Έτσι και σήμερα θέλω να συζητήσουμε, θέλω την δική σου γνώμη ξανά και αυτη τη φορά για τα  happy and  των ταινιών που με τίποτα δεν θυμιζουν τα "happy end" των αληθινων σχέσεων. 
Οσο μεγαλώνουμε ξέρουμε πως δύσκολα έχει αίσιο τέλος μια σχέση. Και ενώ το ξέρεις κάθε φορά σκέφτεσαι πως ίσως να εχεις πέσει στην εξαίρεση του κανόνα. Εκεί που πιστεύεις ότι ζεις κάτι βγαλμένο από ταινία, μια μέρα απλά συνειδητοποιείς πως η ζωή δεν είναι ταινία για να έχει αίσιο τέλος ο έρωτας. Δεν είναι σενάριο. Είναι ό,τι φέρει η ώρα. 

Θυμάσαι τότε που πιτσιρίκι έβλεπες όλες εκείνες τις ρομαντικές ταινίες κι ένιωθες ότι είναι εύκολο πράγμα ο έρωτας. Δυο άνθρωποι που συναντιούνται, έχουν αμοιβαία χημεία μεταξύ τους, κάποιοι προσπαθούν να τους χωρίσουν, αλλά η αγάπη τους υπερνικά κάθε εμπόδιο και καταλήγουν τελικά μαζί.

Πρέπει να μεγαλώσεις για να καταλάβεις ότι δεν έπρεπε να δώσεις βάση μόνο στους πρωταγωνιστές. Έπρεπε να πρόσεχες και οσους περασαν απο τις ζωες των πρωταγωνιστων αυτούς που κατέληγαν να παίζουν τους κομπάρσους. Εκείνους που, παρ’ όλο που αγαπούσαν, δεν έβρισκαν ανταπόδοση και δεν κατέληγαν να φεύγουν ευτυχισμένοι στο τέλος της ταινίας.

Και στη πραγματικη ζωη, αφού μπεις στο παιχνίδι συνειδητοποιείς ότι θα παίζεις περισσότερο σαν κομπάρσος παρά σαν πρωταγωνιστής. Κι ακόμη κι αν πάρεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο για λίγο πρέπει να είσαι πολύ προσεχτικός, αλλιώς κάποιος άλλος θα τον αρπάξει μέσα απ’ τα χέρια σου και μαζί με τον ρόλο χάνεις και τον συμπρωταγωνιστή σου. Χωρίς να το καταλάβεις, χωρίς καν να ερωτηθείς, χωρίς να τον νοιάζει τι θέλεις εσύ,  τι νιώθεις και καπως ετσι σε κάνει να συνεχίζεις στη ζωή του σαν κομπάρσος πια. 

Μα γιατί να σου υπαγορεύουν σε κάθε ταινία ότι ο έρωτας στο τέλος νικά, όταν αυτό είναι η εξαίρεση στον κανόνα; Δε νικά ο έρωτας, φθείρεται και χάνεται, εκτός κι αν προλάβει κι εξελιχθεί σε αγάπη, εκτός κι αν και τα δυο άτομα το θέλουν πολύ κι είναι έτοιμα να ασπαστούν την αιώνια αγάπη και τη μονογαμία κι εκτός κι αν δεν έχουν άλλα απωθημένα κι είναι έτοιμα να αναλάβουν ευθύνες. Τόσα «αν» που χάνεσαι.

Όλα έρχονται όμορφα κι αβίαστα στις ταινίες. Μια ατάκα ή μια γκριμάτσα που σπάει τον πάγο και μετά όλα είναι μαγικά. Στη ζωή τίποτα δεν είναι τόσο απλο, τιποταλλά δεν είναι τοσο ίδιο . 

Βέβαια, αν η ιστορία σας δεν προλάβει να εξελιχθεί σε σχέση έχει καλώς. Θα κλάψεις λίγο, θα πονέσεις μέχρι να συνηθίσεις την απουσία της παρέας του ατόμου, αλλά θα το συνειδητοποιήσεις και θα το δεχτείς, όσο και αν δεν το θέλεις θα το δεχτείς.

Δεν είναι τόσο απλό, όμως, όταν απ’ το πουθενά ανακαλύπτεις έναν εντελώς διαφορετικό εαυτό του ανθρώπου που θεωρούσες δικό σου, έναν εαυτό που σε πληγώνει και σε διώχνει μακριά. Και, δυστυχώς, ξέρεις πλέον καλά ότι η ζωή δεν είναι ταινία. Δε θα καταλάβει το λάθος του και θα τρέξει να σε βρει να ζητήσει συγγνώμη και να ζήσετε τελικά ευτυχισμένοι.

Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τα λάθη τους, συνεχίζουν να είναι οι ίδιοι σε όλες τις σχέσεις τους κι ακόμη κι αν τα καταλάβουν δε θα τρέξουν να σε βρουν για να επανορθώσουν με φαντασμαγορικούς τρόπους, ούτε και θα βρεθείς ως δια μαγείας μάρτυρας σε αυτή την αλλαγή τους. 

Και καπως ετσι Θα συνεχίσεις, λοιπόν, να αναλώνεσαι σε σχέσεις με ημερομηνία λήξης, ελπίζοντας κρυφά σε happy ends χωρίς όμως να πιστεύεις πλέον πραγματικά σ’ αυτά. Και κάθε φορά που θα βλέπεις μια ρομαντική ταινία η μικρή φλόγα ελπίδας θα σιγοκαίει μέσα σου, διότι ως γνωστόν το happy end έρχεται στο τέλος και σκέψου πως και στις ταινίες δεν ξέρεις από πόσα κύματα πέρασαν οι χαρακτήρες της κάθε ταινίας πριν φτάσουν να συναντήσουν το δικό τους happy end. Ξερεις;