Σήμερα γυρίζοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές μου θέλησα να γράψω κάτι διαφορετικό. Δεν θα σου μιλήσω για την ομορφιά, για συμβουλές ή για κάποια συνταγή αλλά για ενα θέμα που ζει μέσα μου και εδώ και δύο μήνες τρέφεται από την καθημερινοτητα μου.
Είναι απίστευτο πόσα συναισθήματα μπορεί να περασουν μέσα από δύο μήνες. Και δεν ξέρω αν θα τα περιγράψω με το κατάλληλο τρόπο αλλά να να θυμάσαι πως μέχρι το τέλος είναι όσα έχω μέσα μου.
Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία από την αρχή. Ολα ξεκίνησαν πριν 10 μήνες περίπου. Και ενώ ο χρόνος κυλούσε ηρεμα το πεπρωμένο ένα πρωί του Ιουνίου αποφάσισε με το έτσι θέλω να μου δείξει κάτι το διαφορετικό. Να με βάλει στα δύσκολα μονοπάτια. Λένε πως ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα αλλά ποτέ μα ποτέ κανένας δεν σου λέει πόσο χρόνο θα χρειαστεί. Και ίσως αυτό είναι που ψάχνω να βρω αυτούς τους δύο μήνες.
Το ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ είναι κάτι σαν παράξενος ελκυστής. Σαν ένας μαγνήτης που με τραβάει προς το μέρος του κι η ζωή μου τρέχει σαν τρένο πάνω σε στρωμένες γραμμές προορισμένο να περάσει από σταθμούς πολύ συγκεκριμένους γία να φτασει στη ευτυχία. Οι σταθμοί τους δύο τελευταίους μήνες είναι γεμάτοι από συναισθήματα, πολλά συναισθήματα, άλλοτε πόνο, άλλοτε αγάπη, μίσος, προδοσία, απογοήτευση, έρωτα, απο μάτια που "μουτζουρωνονται " με το παραμικρό, από το μυαλό γεμάτο ερωτήσεις χωρίς καμία απάντηση να έρχεται και όλα να ξεκινούν πάλι από το μηδέν. Είναι φορές που ακολουθω το τραινο του πεπρωμένου βγαίνοντας τελείως έξω από τα θέλω μου, δηλαδή είναι οι στιγμές που οι σκέψεις έρχονται και οι φόβοι δυναμώνουν και άλλες αγωνίζομαι να το οδηγήσω προς εντελώς δική μου πορεία. Εχω συναντήσει τις γραμμές (του πεπρωμένου) σε πολλές διασταυρώσεις και χρειάζεται μεγάλη θέληση για να μείνω στο μονοπάτι που διάλεξα εγω. Το να προσπαθω να βρω αυτό που μου αξίζει, να συγχωρω λάθη και να ξεχάσω όταν το πεπρωμένο μου έχει αποφασίσει διαφορετικα είναι σαν να είμαι φτιαγμένη από μέταλλο και να τρέχω αντίθετα σ’ ένα τεράστιο μαγνήτη.
Όταν δίνεις μία δεύτερη ευκαιρία λένε πως συμβιβάζεσαι με την πραγματικότητα . Δεν είναι όμως έτσι, ποτέ δεν μου άρεσαν οι συμβιβασμοι, τα ήθελα όλα όπως τα ήθελα εγώ. Και αυτό κυνηγάω αυτους τους 2 μηνες. Όταν δίνω μία ευκαιρία δεν συμβιβάζομαι αλλά προσπαθώ με όλες τις δυνάμεις να κρατήσω τα θέλω μου και αυτο που αξιζει. Γιατι οι τόσες αναμνήσεις και τα τόσα συναισθήματα δημιουργηθηκαν από κάτι αληθινό και έντονο. Όταν βρίσκεις την αγάπη προσπαθείς με όλες τις δυνάμεις σου να την κρατήσεις, είναι σαν ένας πόλεμος , σκοτώνεις όποιον προσπαθήσει να μπει στΑ δικά σου θέλω και να σου κλέψει με το ζόρι αυτά που έχεις φτιάξει. Δεν συμβιβάζομαι λοιπόν αλλά κρατάω το απόλυτο απομακρυνοντας κάθε εμπόδιο που έρχεται.
Ξέρω πως κανεις δεν ξεφεύγει από το παρελθόν του. Αλλά τι κάνεις όταν το παρελθόν σου σε θυμάται ξαφνικά, μπορείς άραγε να το αγνοήσεις τελείως και να προσπεράσεις κάθε εμπόδιο που θα σου βάλει;
Η ζωή είναι γεμάτη από εμπόδια που θα βρεθούν μεγαλώνοντας μπροστά μου, μπορεί για λίγο να με φρεναρουν αλλά με τίποτα δεν θα με βγάλουν έξω από τον αγώνα. Τι κι αν πέφτω, το παν είναι που ξανασηκωνομαι και πάντα πιο δυνατή.
Δεν ξερω ποσο θα μου πάρει για να φτάσω στην ευτυχία από το δρόμο που διάλεξα εγω. Είναι δύσκολο, αλλά αν έχω αρκετή θέληση μπορω να τα καταφέρω. Το τρένο το οδηγώ εγώ και στο χέρι μου είναι να προσπερνώ κάθε σταθμό που έρχεται.
οι φετινές μου διακοπές ήταν σαν ένα παιχνίδι θησαυρου, τα ματιά μου ήταν πάντα ανοιχτά, ανακαλυπτοντας έτσι κάθε χρυσό. Βρήκα αυτό που για το οποίο προσπαθώ δύο μήνες άλλα και που θα συνεχίσω να προσπαθω για όσο χρόνο χρειαστεί, όσα και εμπόδια να έρθουν, όσες φορές κι αν πέσω μέχρι να ξεπεραστεί. Έμαθα να σηκώνω το κεφάλι μου και να κοιτάζω τον ήλιο στα μάτια γεμίζοντας ενέργεια για κάθε τι που θα έρθει.
Είναι απίστευτο πόσα συναισθήματα μπορεί να περασουν μέσα από δύο μήνες. Και δεν ξέρω αν θα τα περιγράψω με το κατάλληλο τρόπο αλλά να να θυμάσαι πως μέχρι το τέλος είναι όσα έχω μέσα μου.
Αλλά ας πιάσουμε την ιστορία από την αρχή. Ολα ξεκίνησαν πριν 10 μήνες περίπου. Και ενώ ο χρόνος κυλούσε ηρεμα το πεπρωμένο ένα πρωί του Ιουνίου αποφάσισε με το έτσι θέλω να μου δείξει κάτι το διαφορετικό. Να με βάλει στα δύσκολα μονοπάτια. Λένε πως ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα αλλά ποτέ μα ποτέ κανένας δεν σου λέει πόσο χρόνο θα χρειαστεί. Και ίσως αυτό είναι που ψάχνω να βρω αυτούς τους δύο μήνες.
Το ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ είναι κάτι σαν παράξενος ελκυστής. Σαν ένας μαγνήτης που με τραβάει προς το μέρος του κι η ζωή μου τρέχει σαν τρένο πάνω σε στρωμένες γραμμές προορισμένο να περάσει από σταθμούς πολύ συγκεκριμένους γία να φτασει στη ευτυχία. Οι σταθμοί τους δύο τελευταίους μήνες είναι γεμάτοι από συναισθήματα, πολλά συναισθήματα, άλλοτε πόνο, άλλοτε αγάπη, μίσος, προδοσία, απογοήτευση, έρωτα, απο μάτια που "μουτζουρωνονται " με το παραμικρό, από το μυαλό γεμάτο ερωτήσεις χωρίς καμία απάντηση να έρχεται και όλα να ξεκινούν πάλι από το μηδέν. Είναι φορές που ακολουθω το τραινο του πεπρωμένου βγαίνοντας τελείως έξω από τα θέλω μου, δηλαδή είναι οι στιγμές που οι σκέψεις έρχονται και οι φόβοι δυναμώνουν και άλλες αγωνίζομαι να το οδηγήσω προς εντελώς δική μου πορεία. Εχω συναντήσει τις γραμμές (του πεπρωμένου) σε πολλές διασταυρώσεις και χρειάζεται μεγάλη θέληση για να μείνω στο μονοπάτι που διάλεξα εγω. Το να προσπαθω να βρω αυτό που μου αξίζει, να συγχωρω λάθη και να ξεχάσω όταν το πεπρωμένο μου έχει αποφασίσει διαφορετικα είναι σαν να είμαι φτιαγμένη από μέταλλο και να τρέχω αντίθετα σ’ ένα τεράστιο μαγνήτη.
Όταν δίνεις μία δεύτερη ευκαιρία λένε πως συμβιβάζεσαι με την πραγματικότητα . Δεν είναι όμως έτσι, ποτέ δεν μου άρεσαν οι συμβιβασμοι, τα ήθελα όλα όπως τα ήθελα εγώ. Και αυτό κυνηγάω αυτους τους 2 μηνες. Όταν δίνω μία ευκαιρία δεν συμβιβάζομαι αλλά προσπαθώ με όλες τις δυνάμεις να κρατήσω τα θέλω μου και αυτο που αξιζει. Γιατι οι τόσες αναμνήσεις και τα τόσα συναισθήματα δημιουργηθηκαν από κάτι αληθινό και έντονο. Όταν βρίσκεις την αγάπη προσπαθείς με όλες τις δυνάμεις σου να την κρατήσεις, είναι σαν ένας πόλεμος , σκοτώνεις όποιον προσπαθήσει να μπει στΑ δικά σου θέλω και να σου κλέψει με το ζόρι αυτά που έχεις φτιάξει. Δεν συμβιβάζομαι λοιπόν αλλά κρατάω το απόλυτο απομακρυνοντας κάθε εμπόδιο που έρχεται.
Ξέρω πως κανεις δεν ξεφεύγει από το παρελθόν του. Αλλά τι κάνεις όταν το παρελθόν σου σε θυμάται ξαφνικά, μπορείς άραγε να το αγνοήσεις τελείως και να προσπεράσεις κάθε εμπόδιο που θα σου βάλει;
Η ζωή είναι γεμάτη από εμπόδια που θα βρεθούν μεγαλώνοντας μπροστά μου, μπορεί για λίγο να με φρεναρουν αλλά με τίποτα δεν θα με βγάλουν έξω από τον αγώνα. Τι κι αν πέφτω, το παν είναι που ξανασηκωνομαι και πάντα πιο δυνατή.
Δεν ξερω ποσο θα μου πάρει για να φτάσω στην ευτυχία από το δρόμο που διάλεξα εγω. Είναι δύσκολο, αλλά αν έχω αρκετή θέληση μπορω να τα καταφέρω. Το τρένο το οδηγώ εγώ και στο χέρι μου είναι να προσπερνώ κάθε σταθμό που έρχεται.
οι φετινές μου διακοπές ήταν σαν ένα παιχνίδι θησαυρου, τα ματιά μου ήταν πάντα ανοιχτά, ανακαλυπτοντας έτσι κάθε χρυσό. Βρήκα αυτό που για το οποίο προσπαθώ δύο μήνες άλλα και που θα συνεχίσω να προσπαθω για όσο χρόνο χρειαστεί, όσα και εμπόδια να έρθουν, όσες φορές κι αν πέσω μέχρι να ξεπεραστεί. Έμαθα να σηκώνω το κεφάλι μου και να κοιτάζω τον ήλιο στα μάτια γεμίζοντας ενέργεια για κάθε τι που θα έρθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου