οταν εκλαψε ο terence stamp!

Η αφεντικίνα του μπλογκ μου έχει ζητήσει να αρχίσω να γράφω κριτικές για τις ταινίες του 2015. Δεν θα πω ψέματα,
μου είναι δύσκολο. Θα μου ήταν εύκολο αν ήταν να διακωμωδήσω ένα έργο που είδα πρόσφατα, ωστόσο έχω την αίσθηση πως οι προθέσεις του αφεντικού είναι ένα θετικό και ευχάριστο μπλογκ που θα ενημερώνει και θα ψυχαγωγεί και όχι ένας διαδικτυακός τόπος όπου θα κατακρίνονται και θα στοχοποιούνται πρόσωπα και πράγματα  για πλάκα.(δυστυχώς για μένα ).
Ίσως φταίει η ηλικία μου. Είμαι 37 στα 38 ενώ το αφεντικό μόλις 21. Ίσως ύστερα από μια ηλικία όλα σου φαίνονται βαρετά. Ή ίσως φταίει η εποχή. Ίσως στην εποχή μας, πράγματι είναι τα πάντα κορεσμένα, ανέμπνευστα και βαρετά με εξαίρεση την ψηφιακή τεχνολογία που είναι ένας ακόμα εξελισσόμενος θαυμαστός καινούριος κόσμος του 21^ου αιώνα.
Μια από τις εκδηλώσεις αυτής της μαζικής κόπωσης είναι τα remake παλιότερων ταινιών.
Σπάνια έχουν λόγο ύπαρξης. Συνήθως είναι απλά κακές ταινίες που χρησιμοποιούν ένα γνωστό τίτλο από το παρελθόν για να χτυπήσουν το νεύρο της νοσταλγίας και να προσελκύσουν ένα νέο κοινό που θυμάται την παλιότερη ταινία αμυδρά ή από αφηγήσεις άλλων.
Πίσω στο 1967, o πιο δημοφιλής ηθοποιός της Αγγλίας ήταν ο Terence Stamp. Aγαπημένος των κοριτσιών, αρραβωνιασμένος με ένα από τα πρώτα top model της εποχής και σε μεγάλη ζήτηση από κοινό και σκηνοθέτες. Έτυχε να συγκατοικεί για ένα μικρό διάστημα εκείνης της περιόδου με έναν άγνωστο (τότε) Άγγλο ηθοποιό, τον Sir Michael Caine. Mια νύχτα, κάνανε μια συζήτηση που άλλαξε την καριέρα και την ζωή και των δυο.
Είχε γίνει πρόταση στον Terence Stamp να πρωταγωνιστήσει στην ταινία Alfie, μεταφορά ενός αγγλικού θεατρικού στο οποίο ο ίδιος είχε παίξει με επιτυχία. Ο ήρωας ήταν ένας τυχοδιώκτης γυναικάς που εκμεταλλεύεται τις γυναίκες γύρω του, προδίδει φίλους και αντιμετωπίζει επίκαιρα διλήμματα (όπως το θέμα της έκτρωσης, ακόμα παράνομης στην Αγγλία), ενώ παραμένει συμπαθής στο κοινό λόγω του χιούμορ αλλά και της (πολύ βαθειά!!!) κρυμμένης ευαισθησίας του. Ήταν ένας ρόλος κοντά στη δημόσια περσόνα του Terence Stamp κι ακριβώς για αυτό σκεφτόταν να τον αρνηθεί. Αντιθέτως, ήθελε να παίξει σε μια απαιτητική, ποιοτική ταινία ώστε να αποδείξει πως είναι πραγματικός ηθοποιός και να έχει μια σοβαρότερη και πιο μακροχρόνια καριέρα. Του είχε γίνει πρόταση για μια τέτοια ταινία. Ο Michael Caine δεν συμφωνούσε με το φίλο του και προσπάθησε όλη νύχτα να τον μεταπείσει αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο Τerence Stamp απέρριψε την πρόταση να παίξει στο Alfie και αντίθετα έπαιξε στην κινηματογραφική μεταφορά ενός βιβλίου του Thomas Ηardy. Η ταινία αυτή έχει μείνει γνωστή στην ιστορία του κινηματογράφου μόνο και μόνο επειδή  σκότωσε εν μια νυκτί την καριέρα του Terence Stamp, του μεγαλύτερου κινηματογραφικού ειδώλου στην Αγγλία της δεκαετίας του ’60.

Far from the madding crowd του 1967 (το έτος κυκλοφορίας σύμφωνα με τη wiki-και μόνο, είναι το 1968).

Όλοι οι συντελεστές της ταινίας ήταν κορυφαίοι.  Πρωταγωνιστούσαν οι πιο δημοφιλείς ηθοποιοί της εποχής σε ένα σούπερ καστ.  Julie Christie, Peter Finch, Alan Bates, Terence Stamp. Σκηνοθετούσε ο αγαπημένος από κοινό και κριτικούς John Schlesinger. Διευθυντής φωτογραφίας ήταν ο Nicolas Roeg, επίσης σπουδαίος σκηνοθέτης. Tέλος, η ιστορία ήταν γνωστή τουλάχιστον στη Μεγάλη Βρετανία, καθώς πρόκειται για τη μεταφορά ενός βιβλίου κλασικής αγγλικής λογοτεχνίας που… διδάσκεται στα σχολεία.  Με άλλα λόγια, ήταν μια ταινία που όλοι πίστευαν πως θα σπάσει τα ταμεία.

Μόνο που δεν συνέβη αυτό. Αν και στην Αγγλία πήγε σχετικά καλά και κέρδισε βραβείο Όσκαρ καλύτερης μουσικής (βραβείο παρηγοριάς), στις ΗΠΑ πάτωσε.

Με μπάτζετ 2,75 εκατομμυρίων δολαρίων και εισπράξεις στις Ήπα και στον Καναδά μαζί μόλις 3,5 εκατομμυρίων θεωρήθηκε παταγώδης αποτυχία. Καθώς στην αφίσα της ταινίας φαινόταν η φάτσα του Terence Stamp και της Julie Christie, ως άντρας πρωταγωνιστής και ζεν πρεμιέ της ταινίας ταυτίστηκε με την εμπορική της αποτυχία και όλα τα μεγάλα στούντιο έκλεισαν απότομα τις πόρτες τους, καθώς συμπέραναν πως δεν γοήτευε πια αλλά έδιωχνε το κοινό του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ‘60 και δεν είχε τη δυνατότητα για μια μεγάλη καριέρα στις ΗΠΑ. Την ίδια χρονιά η χαμηλού προϋπολογισμού,με άγνωστους ηθοποιούς (εκτός από την Shelley Winters) και πρωταγωνιστή τον Michael Caine, ταινία Alfie είχε απρόσμενη και τεράστια εμπορική επιτυχία σε όλο τον κόσμο και οι ΗΠΑ λάτρεψαν τον πρωταγωνιστή, το χαρακτήρα, την ηθοποιία, το παρουσιαστικό και την κόκνει προφορά του. Ένα βρετανικό κινηματογραφικό είδωλο πέθανε και ένα νέο γεννήθηκε. H καριέρα του Terence Stamp δεν ανέκαμψε ποτέ εντελώς. Ύστερα από ένα διάστημα αποχής περίπου 10 χρόνων, επέστρεψε στον κόσμο του θεάματος αρκετά γερασμένος και με αραιό μαλλί, σαν ηθοποιός χαρακτήρων, περισσότερο γνωστός από την ερμηνεία του ως Zod στο Superman II (1980).

Προσωπικά, όσες φορές πέτυχα την ταινία του 1968 στην τηλεόραση κόντεψα να κόψω φλέβα. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο και δεν είμαι λάτρης των ρομαντικών ταινιών εποχής αλλά προτίθεμαι να δώσω ευκαιρία σε μια καλογυρισμένη ταινία αυτού του είδους. Η συγκεκριμένη ταινία έχει όμορφη φωτογραφία και γνωστούς πρωταγωνιστές στα νιάτα τους αλλά είναι τόσο αργή και ανιαρή που αλλάζω πάντα κανάλι. Ποτέ δεν είχα καταλάβει το θέμα της. Απλά έβλεπα ανθρώπους σε κάτι γρασίδια να μιλάνε για διάφορα θέματα και να κάνουν έρωτα από τη μέση και πάνω εναλλασσόμενα με πλάνα από λιβάδια που έμοιαζαν να κρατάνε για πάντα.

Ήταν «έργο τέχνης», δηλαδή δεν βλέπεται εκτός αν είσαι αριστερή με γουρλωμένο μάτι ή εβδομηντάρης διανοούμενος νοσταλγός του Αντονιόνι και του Αγγελόπουλου με το γνωστό γκρίζο μούσι, γυαλάκι, γουρουνότριχες στη μύτη και το ίδιο λερωμένο κασκόλ χειμώνα-καλοκαίρι. Μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε, ξέρετε για ποιους μιλάω, τους έχετε πετύχει κι εσείς σε κάποια φάση!

Θα μιλήσω ξεκάθαρα. Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, δεν ψήφισα ΚΚΕ, δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο του Μαρσέλ Προυστ (ή Προυτς όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ) από τη βιβλιοθήκη του μπαμπά μου και δεν μου αρέσει η ταινία του 1968! Είμαι απλά ένας κρετίνος, ένα ακόμα αρσενικό άξεστο γουρούνι που μεγάλωσε με τηλεόραση και κόμιξ, διαβάζει Batman και μπαίνει πολλές ώρες στο fb. Μαρινίκ, δεν σε φοβάμαι πια! Ελευθερία! (έχω κι εγώ τα δικά μου…) Χίλιες φορές να βλέπω τον Έντι Μέρφι να πέρδεται παρά την ταινία του 1968!!! Και σ’ όποιον αρέσω! -_-

Φέτος, μια νέα γενιά καλλιτεχνών αποφάσισαν να αναμετρηθούν με το βιβλίο του Thomas Ηardy αλλά αναμφισβήτητα και με την προηγηθείσα ταινία του 1968 που, αν και εμπορικό ναυάγιο εκείνη την χρονιά, με τον καιρό αγαπήθηκε από τους κριτικούς και τους σινεφίλ (σαντάλι, μούσι-γουρονότριχα, τα’ παμε...).

Μακριά από το πλήθος (2015) 

Η ταινία πήγε πολύ καλά εισπρακτικά το καλοκαίρι στο εξωτερικό, αν και αντιμέτωπη με υπερπαραγωγές και υπερήρωες.

Καλογυρισμένη (γρήγορο γύρισμα -_-) , πιστή απεικόνιση της εποχής, ωραία φωτογραφία και ενδιαφέροντες ηθοποιοί. Το βάρος της ταινίας το έχει πρώτιστα η πρωταγωνίστρια Κάρει Μάλιγκαν, γνωστή από το sleeper hit Μια κάποια εκπαίδευση. Αυτή δίνει και τον τόνο της ταινίας. O Mάικλ Σιν αν και σε δεύτερο ρόλο είναι επίσης σημαντικός. Έμπειρος καρατερίστας, προσφέρει το περισσότερο δράμα με την ερμηνεία του, στο έργο. Γενικά είναι μια ταινία συνόλου. Το καστ δεν αποτελείται από σούπερ σταρ, όπως η αποτυχημένη ταινία του 1968, αλλά όλα μοιάζουν να λειτουργούν σωστά και οι ηθοποιοί μοιάζουν αβίαστα  να υποδύονται χαρακτήρες συμβατούς με την εμφάνιση και την ηλικία τους.

Η ιστορία μοιάζει με σαπουνόπερα. Μια ανεξάρτητη γυναίκα στη συντηρητική επαρχία της Αγγλίας το 1870 κληρονομεί μια μεγάλη φάρμα. Βάζει στόχο να πετύχει να διευθύνει την πλούσια επιχείρηση με επιτυχία, αν και γυναίκα. Είναι μορφωμένη, αποφασισμένη, δυναμική και δεν προκαλεί με τη σεξουαλικότητα αλλά με την θέλησή της να πετύχει σε μια συντηρητική και ανδροκρατούμενη κοινωνία, στην οποία προορισμός της γυναίκας θεωρείται ο γάμος και τα παιδιά.

Την φλερτάρουν τρεις άντρες. Ο ένας αρρενωπός, εργατικός, πιστός και με αρχές. Ο δεύτερος ώριμος, αριστοκράτης, πλούσιος και επίσης πιστός και με αρχές. Ο τρίτος τυχοδιώκτης, ερωτύλος, τζογαδόρος, ψεύτης και χωρίς αρχές.

Φυσικά, η πρωταγωνίστρια (το βιβλίο το έχει γράψει άντρας…) ερωτεύεται τον τρίτο που της καταστρέφει τη ζωή. Όμως οι δυο άλλοι άντρες-άγκυρες στη ζωή της γίνονται κυριολεκτικά ‘’θυσία’’ και η ηρωίδα σώζεται και έχει το χάπυ έντ που όλοι ευχόμαστε για αυτήν από την πρώτη σκηνή του έργου.

Οι διάλογοι είναι έξυπνοι, οι ερμηνείες κορυφαίες και το μήνυμα επίκαιρο ακόμα και σήμερα. Τι να ακολουθήσει μια γυναίκα στην αναζήτηση συντρόφου;

Το μυαλό, την τσέπη ή την καρδιά της. To μυαλό, προτείνει στις αλλοπαρμένες νεαρές ο Τhomas Ηardy.

Πρόκειται για μια ανάσα από τις ταινίες χωρίς σκηνοθετική άποψη, ρεαλιστικούς διαλόγους και ανθρώπινους χαρακτήρες, αλλά μόνο με ψηφιακά εφέ, ψηφιακή δράση, ψηφιακούς ήρωες και ψηφιακή καταστροφολογία που έχουν κατακλύσει τις οθόνες μας τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά δεν είναι και η ταινία που θα σου αλλάξει τη ζωή (ναι, υπάρχει και Τέχνη που αλλάζει ή και σώζει ζωές…).

Ας πούμε συνολικά,

BAΘΜΟΛΟΓΙΑ 7/10 (ΛΙΑΝ ΚΑΛΩΣ). 




                                                                                                                     by Δημήτρης Αρναούτης-Οικονομάκης